Zagubieni chłopcy tp dość dziwny ( mało powiedziane) gang motocyklowy. Dawniej przyjaciele Piotrusia Pana, teraz mężczęźni w skórzanych kurtkach, budzący nie raz swym zachowaniem to strach u poblisk osób bądź też śmiech politowania.... Zdaje się bowiem, że wraz z wiekiem tylko zmężnienieli, ale napewno nie wydorośleli. Dowodzi im Dzwoneczek, pewna siebie kobieta całkiem nie przypominająca dawnej siebie.
Mają wielkie szczęście do kłopotów, większych bądź mniejszych, które czytając nie da się zachować powagi.
O książce tej słyszałam wiele recenzji, przeważały zwłaszcza ta negatywne. Postanowiłam sprawdzić to, na "własnej skórze". Przyznam, że jest to dość orginalna lektura, która nie każdemu przypadnie do gustu. Mnie akurat brakowało lektury, na której moglabym się porządnie uśmiać a u "Chłopców" dostałam tp z nawiązką.
Pozycja ta przypadła mi do gustu. Czyta się ją łatwo i przyjemnie. W sam raz, kiedy mamy urwanie głowy i potrzebujemy szybko się zrelaksować. Książka zbudza jednak mieszane odczucia z powodu języka w jakim jest pisana, bowiem nie jest to zbyt "poprawna" polszyzna i nie jeden raz mamy do czynienia z całą "litanią" niecenzurowanego słownictwa.
Głównych bohaterów trudno jest nie polubić. Dużych dzieciaków, którzy sercem zostali w Nibylandi.
Każdy jest inny, specyficzny. Kędzior, milczek, Kruszyna, Stalówka, Bliźniacy. Autor każdemu nadał inne cechy, charakter. Nie zawsze są zgodni, ale to jest najciekawsze. Ich kłotnie, wygłupy i nie zawsze miłe kawały.
Autor napisał lekką lekturę, tworząc przy okazji całkiem nie źle przemyślany świat. Druga Nibylandia, tajemniczy skrót, magiczny proszek. Ciekawy pomysł i do tego zręcznie poprowadzony. Nie mamy wszystkiego na "gotowe", ale powolutku, przy okazji dowiadujemy się coraz więcej o bohaterach, ich świecie i przeszłości, którą starają się zapomnieć.
Lekturę tę oceniam 4/5 i szczerze polecam, bo miło można spędzić przy niej czas.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz