poniedziałek, 28 kwietnia 2014

"Przygody Tomka Sawyera"



Trudno mi jest tą książkę zrecenzować, ponieważ przeczytałam ją dwa razy. Raz po angielsku w skróconej formie i drugi raz po polsku w dłuższej formie. Może gdybym przeczytała tylko wersję angielską pozycja ta dobrze by  mi się kojarzyła, jednakże musiałam przeczytać ją też po polsku ponieważ jest moją lekturą szkolną w tym roku i po prostu.... Nigdy się tak nie męczyłam na lekturze. Wiadomo są lepsze i gorsze pozycje, ale nigdy nie odliczałam ile kartek zostało mi do skończenia. Moje cierpienia potęgował fakt, że czekają na mnie książki, których nie mogę się doczekać aż przeczytam.

Lektura ta opowiada o przygodach Tomka Sawyera. jest on sierotą, którym opiekuje się ciocia.
Chłopiec ma  wyjątkowy dar.... wpadania w kłopoty! Wraz z swoim przyjacielem Huckiem przeżywają wspaniałe przygody np. zabawy w piratów, zemsta na surowym nauczycielu, przyjście na własny pogrzeb.
Pewnego dnia umawiają się na spotkanie o północy na cmentarzu w celu zakopania martwego kota.
Kiedy przychodzą tam stają się świadkami morderstwa, które zaważy na ich życiu.

Książka zapowiadała się dobrze zabawna z wątkiem detektywistycznym a jednak...
Bardzo mnie nużyła, a Tomek nie raz mnie denerwował a zwłaszcza jego przemyślenia. Jedynymi rzeczami, które mi się podobały to Huck przyjaciel Tomka. Jest on z trudnej rodziny robi co chce czego zazdroszczą mu inni chłopcy, lecz tak naprawdę to on zazdrości im domu, rodzin i miłości rodziców. Podobał mi się też wątek miłości Tomka do Becky. Oczywiście miłości lekko dziecinnej, szkolnej a jednak umilił mi czytanie.

Co mi się nie podobało? Na przykład kiedy Tomek z przyjaciółmi popłynął na wyspę i najpierw im się podobało, póżniej nie, potem znowu tak, znów nie by na koniec dobrze to wspomonać.
Przemyślenia Tomka np. że rozbójnik musi być dobrze wychowany i jest bardziej elegancki od pirata.
Niestety zawiodłam się na tej książce i gdyby nie to, że była moją pierwszą przeczytaną po angielsku książką co prawda w uproszczonej wersji  jednak zawsze coś. Nie jest co prawda najgorszą książką jaką spotkałam, ale nie przypadła mi do gustu i mnie nużyła.

Książce tej daję 2.5/5 i to w głównej mierze dzięki wersji angielskiej.

niedziela, 20 kwietnia 2014

"Oskar i pani Róża"


Są książki, o których dużo się mówi, zachwala się je pod niebiosa, każdy zna z nich jakiś cytat.
Często jednak pośród całej tej  wrzawy na temat danej pozycji książkowej, bardzo trudno mi wbrew pozorą po nią siągnąć.
- Czy na pewno mi się spodoba? A może nie zrozumiem jej przekazu i dna? - myślę tak, gdy otwieram ową lekturę.
Najczęściej okazuje się że książka naprawdę zasługiwała na swoją reputację i recenzje o niej.
Mimo wszystko do dziś, mam to samo uczucie gdy sięgam po znaną i szanowaną pozycję.
Długo zamierzałam przeczytać "Oskar i Pani Róża", jednak jakoś nie mogłam się zabrać. Jakie było moje zdziwienie gdy koleżanka mi ją poleciła i pożyczyła. Z braku jakieś lektury siadłam z nią do fotela i ....mnie oczarowała!

Książka opowiada o kilkunastu dniach małego chłopca Oskara. Jest on ciężko chory i leży w szpitalu.
Jego pobyt uprzyjemnia ciocia Róża,  dawna zapaśniczka. Stara się dodać otuchy i wyjaśnić trudne rzeczy chłopczykowi. Kiedy ten podsłuchuje rozmowę rodziców z lekarzem, aby go pocieszyć wyjaśnia mu pewną zabawę. Jest 28 grudnia i proponuje mu żeby pobawić się tak żeby każdy kolejny dzień do 31 grudnia odpowiadał kolejnym dziesięciu  latą życia. Chłopiec powoli odzyskuje wiarę w siebie i zaczyna przerzywać kolejne na niby lata.

Lektura ta bardzo mnie wzruszyła. Każdy rozdział pokazywał mi jak piękne jest życie i odpowiadał na ważne pytania. Najbardziej mną zafascynowała postać cioci Róży. Tajemniczej kobiety o ciekawej przeszłości, potrafiącej zaradzić na wszystko i odpowiedzieć na wszystko. Choć nie jest naprawdę ciocią chłopca a wolontariuszką, szybko się z nim zaprzyjaźnia i towarzyszy mu z każdym kolejnym dniem.
Jedyna nie dramatyzuje a stara się pocieszyć, a przede wszystkim być, słuchać i jeszcze raz być przy Oskarze.

Książkę te naprawdę bardzo polecam! Cała mną zawładła i na długo o niej nie zapomnę ! Kiedyś jeszcze do niej powrócę, aby wszystko lepiej zrozumieć, bo wiem, że jeden raz ją przeczytac to nie wystarczy.
Co do wad, to żadnej nie znalazłam, tak jestem nią zachwycona!

Tej pozycji daję 5/5, bo naprawdę na to zasługuje!

niedziela, 6 kwietnia 2014

"Szkoła piękności w Kabulu"


Mówi  się "Nie oceniaj książki po okładce". Ja mogłabym dodać " i po tytule".
A jednak to właśnie dzięki tytułowi i okładce sięgamy najczęściej po książke, zaintrygowani tym co przedchwilą  zobaczyliśmy i przeczytaliśmy. Ile jest książek wobec, których przeszliśmy obojętnie z powodu nieciekawej głównej strony? Do sięgnięcia po tą pozycję przekonał mnie tajemniczy tytuł "Szkoła piękności w Kabulu".
- Co to jest - pomyślałam i sięgłam po nią.
Po głowie krążyły mi różne domysły, ale najmiej spodziewałam się tego co przeczytałam na okładce.

Książka opowiada o szkole fryzjerek prowadzonej przez Amerykankę w ...Afganistanie.
Jej zamiarem jest nauczenie kobiet jedynego zawodu, w którym byłyby niezależne mężowi.
Choć jest to trudne przedsięwzięcie, nie poddaje się. W Afganistankach widzi siebie tkwiącą w nieszczęśliwym związku pod kloszem męża. Z czasem poznaje kulturę, język i zwyczaje tego kraju nie raz im się buntując i sprowadając na siebie oburzenie innych. Ucząc kobiet zawodu z czasem zostaje wtajemniczona w ich sekrety i cierpienia. Panna młoda, która musi w noc poślubną sfingować własne dziewictwo, bita przez męża druga żona oraz kobieta  sprzedana obcemu mężczyżnie za żonę jako
spłata długu....

Główną zaletą tej książki jest główna bohaterka. Zadziorna, niepokorna, chcąca pomagać i zarazem znaleźć spokuj. Pragnąc dawać ludzią szczęście zgłasza się do organizacji niosącej innym krają pomocy.
Kiedy po przejściu szkolenia dowiaduje się możliwości wyjazdu  do Afganistanu zgłasza się od razu. Z czasem czytając różne publikacje na temat tego kraju odkrywa, że wiele łączy ją z tamtejszymi kobietami. Rówie  dokładnie jest  posłuszna mężowi, bojąc się go i jego zazdrości. Kiedy wyjeżdża tam nie wie co będzie robić z zawodu jest przecież fryzjerką. Kiedy dowiadują się o tym inne kobiety odrazu zgłaszają się do niej by zadbała o ich włosy. Z czasem zradza się pomysł na szkołę piękności  czyli fryzjersko - kosmetycznej.

Jednak najważniejsze w tej książki są Afganistanki. Na pozór różne od siebie, a jednak tak samo powiązane obyczajami, którym tylko nieliczne są w stanie się sprzeciwić, gdyż zato mogą trafić do  więzienia.
W szkole i salonie wymieniają się swoimi przeżyciami, marzeniami wtajemniczając w nie główną bohaterkę.
Poznajając ich sekrety stara się zmierzyć z swoim mężem z Ameryki  i strachem przed nim.

Książka ta naprawdę mną zawładła. Czytając ją poznawałam losy kobiet z kraju, o którym mówi się tak dużo, a jednak nieraz  nic nie wiemy. Ich losy  straszne, okrutne i przerażające przeplatają się z nadzieją na lepsze jutro i nielicznymi pięknymi chwilami.

Pozycji tej daję 4/5 , ponieważ bardzo mnie wciągneła, ale jakoś nie rzuciła na kolana.