Często jednak pośród całej tej wrzawy na temat danej pozycji książkowej, bardzo trudno mi wbrew pozorą po nią siągnąć.
- Czy na pewno mi się spodoba? A może nie zrozumiem jej przekazu i dna? - myślę tak, gdy otwieram ową lekturę.
Najczęściej okazuje się że książka naprawdę zasługiwała na swoją reputację i recenzje o niej.
Mimo wszystko do dziś, mam to samo uczucie gdy sięgam po znaną i szanowaną pozycję.
Długo zamierzałam przeczytać "Oskar i Pani Róża", jednak jakoś nie mogłam się zabrać. Jakie było moje zdziwienie gdy koleżanka mi ją poleciła i pożyczyła. Z braku jakieś lektury siadłam z nią do fotela i ....mnie oczarowała!
Książka opowiada o kilkunastu dniach małego chłopca Oskara. Jest on ciężko chory i leży w szpitalu.
Jego pobyt uprzyjemnia ciocia Róża, dawna zapaśniczka. Stara się dodać otuchy i wyjaśnić trudne rzeczy chłopczykowi. Kiedy ten podsłuchuje rozmowę rodziców z lekarzem, aby go pocieszyć wyjaśnia mu pewną zabawę. Jest 28 grudnia i proponuje mu żeby pobawić się tak żeby każdy kolejny dzień do 31 grudnia odpowiadał kolejnym dziesięciu latą życia. Chłopiec powoli odzyskuje wiarę w siebie i zaczyna przerzywać kolejne na niby lata.
Lektura ta bardzo mnie wzruszyła. Każdy rozdział pokazywał mi jak piękne jest życie i odpowiadał na ważne pytania. Najbardziej mną zafascynowała postać cioci Róży. Tajemniczej kobiety o ciekawej przeszłości, potrafiącej zaradzić na wszystko i odpowiedzieć na wszystko. Choć nie jest naprawdę ciocią chłopca a wolontariuszką, szybko się z nim zaprzyjaźnia i towarzyszy mu z każdym kolejnym dniem.
Jedyna nie dramatyzuje a stara się pocieszyć, a przede wszystkim być, słuchać i jeszcze raz być przy Oskarze.
Książkę te naprawdę bardzo polecam! Cała mną zawładła i na długo o niej nie zapomnę ! Kiedyś jeszcze do niej powrócę, aby wszystko lepiej zrozumieć, bo wiem, że jeden raz ją przeczytac to nie wystarczy.
Co do wad, to żadnej nie znalazłam, tak jestem nią zachwycona!
Tej pozycji daję 5/5, bo naprawdę na to zasługuje!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz